Կար չկար մի երկիր կար։ Այդ երկրում կային շոկոլադե փողեր։ Մարդիկ խանութում ոչ, թե թղթադրամով էին գնումներ կատարում, այլ ապրանքը գնելիս, անհրաժեշտ էր դրա առժողության չափով շոկոլադ ուտել։
Այդ քաղաքում բոլոր մարդիկ շատ գեր էին և նրանց ատամները շատ շուտ փչանում էին,որովհետև պատկերացնելն անգամ սարսափելի է թե օրական ինչքան շատ քանակությամբ էին մարդիկ ստիպված շոկոլադ ուտել։Եվ այդպես գնալով ատամնաբուժարաններում սկսեցին հերթեր գոյանալ։Մարդիկ մտածում էին,որ այդպես շարունակվել չի կարելի և անհապաղ պետք է ինչ-որ մի բան մտածել։
Մանվել Դավթյան 