День: 7 марта 2025
Մի անգամ հայաստանից աֆրիկա գնացող ինքնաթիռը ընկավ մի անտառի ո՝ւղիղ մեջտեղը և բոլոր մարդիկ մահացան բացի մի տղայից որը 13 տարեկան էր նա շատ վախեցած էր և չգիտեր թե ինչ կարող էր անել այդ պահին տղան որոշեց հեռանալ ինքնաթիռից և շատ քայլելուց հետո նա հեռվում տեսավ մի քաղաք նա որոշեց մոտենալ այդ քաղաքին նա մտածեց որ այնտեղի մարդիկ ինչ որ բանով նրան կօգնեն և երբ մոտեցավ քաղաքին նա տեսավ որ այդտեղ ոչ մեկը չկար և նա մենակ էր այդ տեսարանը շատ վախեցրեց նրան այնտեղի բոլոր տները և շոնքերը փլուզված էին նա հնկարծ լսեց ոտքերի ձայն որը նրան շատ վախեցրեց մտածելով որ դա կարող էր գայլ լինել նա սարսափահար փախավ և մի անկյունում թաքնվեց և հենց այդ պահին այդ ոտքի ձայները մոտենում էին իրեն նա գլուխը թեքեց և տեսավ որ մի երիտասարդ մարդ նրան է նայում» ։
-Ինչես դու այստեղ անում։ Հարցրեց երիտասարդը։
-Մեր ինքնաթիռը ընկել է այս անտառում և ես պատհմամբ գտա այս քաղաքը։ Պատասխանեց տղան։
-Լավ ամեն ինչ պարզե ինչով կարող եմ քեզ օգնել
Տղան այնքան ծառավ էր որ պատասխանեց։
-ոչմի բանով պարզապես ինձ մի քիչ ջուր տվեք
-լավ կտամ։Ասում է երիտասարդը
Հետո տղան հարցրեց
-իսկ դու ինչպես ես այստեղ հայտտվել։
-դա եկար պատմություն է արի գնանք մի տեղ նստենք և կխոսենք։
Երբ նրանք գնացին մի տեղ նստեցի տղան նորից նույն հարցը տվեց
-լավ կպատասխանեմ։Ասում է երիտասարդը
-ես դեռ փոքր էի երբ այստեղ եղավ շատ ուժեղ երկրաշարժ և մեր տունը լրիվ փշուր փշուր եղավ մեր քաղաքի բոլոր մարդիկ հեռացան քաղաքից մենակ ես մնացի քաղաքում
-իսկ ծնողներդ որտեղեն։հարցնում է տղան։
-ծնողներս մահացան երկրաշարժի ժամանակ։Պատասխանում է երիտասարդը։
և անցնում է տարիներ տղան և երիտասարղը ուրախ ապրում են այդ քաղաքում։
այս տեքստով ես ցանկանում էմ ասել որ ցանկացած դժվար իրավիճակից ելք կա։
Մանվել Դավթյան 